Rozdział 32 - ,,(...) dlatego jeszcze pewnie popełnię błędy, ale staram się, Rydel, naprawdę. "

   Rydel obróciła się na drugi bok i zdziwiona trafiła na ciało Deana leżące spokojnie obok niej. Powoli uniosła powieki i spojrzała na zegarek leżący na szafce nocnej, który wskazywał dziewiątą rano.  Zazwyczaj kiedy się budziła Deana nie było już przy niej. Wychodził gdzieś wcześnie rano i wracał około jedenastej. Nie przeszkadzało jej to, rozumiała, że ma własne sprawy, chociaż wolała zawsze budzić obok niego. To przyprawiało ją o dobry humor z samego rana. Korzystając z okazji, że wreszcie był przy niej przysunęła się bliżej niego i ułożyła głowę na jego klatce piersiowej. Zamknęła oczy wdychając jego zapach. Pachniał jej ulubionymi perfumami Channel, mydłem i nim. Po prostu Deanem. Miał swój własny zapach, a ona znała go doskonale. Słuchała bicia jego serca i było to dla niej jak muzyka. Muzyka, dzięki której czuła się szczęśliwie i bezpiecznie. Najbezpieczniejszym miejscem na świecie były dla niej jego silne ramiona, ale nie dosyć silne, żeby udźwignąć ciężar straty najważniejszej osoby w jego życiu. Kiedy w jej głowie znów pojawił się obraz Deana na pogrzebie siostry po raz pierwszy od kilku tygodni znów coś w niej pękło. Korzystając z okazji, że nikt nie może jej teraz zobaczyć, pozwoliła swoim łzom spływać swobodnie po policzku na klatkę piersiową Deana. Otworzyła oczy i spojrzała na jego twarz. Nigdy nie wyglądał tak niewinnie. Kochała na niego patrzeć i bardzo żałowała, że w ostatnim czasie nie ma zbyt wiele takich możliwości, bo Lemon ciągle gdzieś znika.
    Chłopak poruszył się niespokojnie, a jej serce zabiło szybciej, bo nie mogła się doczekać, aż wreszcie z nim porozmawia. Nie rozmawiali dokładnie tydzień, od pogrzebu. To zabawne, że codziennie kładli się razem spać, mijali się w tym domu, który pomimo tak wielu domowników nadal wydawał się być pusty, bo każdy był zbyt zajęty swoimi sprawami, żeby zwracać uwagę na kogokolwiek innego, a jedyne słowa jakie wymieniali to ,,hej" i ,,pa".
To zabawne. Zabawne, że tak bardzo można tęsknić za osobą, którą mija się codziennie. Która codziennie jest obok.
- Która godzina? - mruknął zachrypniętym głosem.
- Po dziewiątej.
- Wcześnie. - odkaszlnął - Przespałem dziś całą noc.
- To dlatego zawsze znikasz rano? Bo nie możesz spać, więc wychodzisz? - zapytała, starając się go zrozumieć. Starając się zrozumieć, dlaczego się jej nie zwierza.
- Budzę po kilka razy, a po szóstej już nie mogę zasnąć, więc wychodzę na cmentarz. Sophia mi się dziś nie śniła. I spałem całą noc. - powiedział i chociaż przespał całą noc, nadal brzmiał na wykończonego.
- Pójdziemy dziś gdzieś? - zapytała i liczyła się zgodzi. Już dawno nigdzie nie byli razem. Dean ziewnął przeciągle i potarł dłonią twarz.
- Nie mam ochoty. - rozgniewał ją. Rydel podniosła się z łóżka i sięgnęła na krzesło obok po szlafrok. Zarzuciła go na siebie i ruszyła do drzwi.
- Ostatnio na nic nie masz ochoty. - Warknęła i wyszła trzaskają drzwiami. Ruszyła do kuchni i nalała sobie wody. Powoli sączyła picie ze swojej szklanki. Zastanawiała się jak długo to będzie trwało. Jak często jeszcze Dean będzie wychodził gdzieś sam, a ona będzie siedziała w pokoju patrząc na swój keyboard zastanawiając się, czy powinna grać, bo co innego ma robić?

    - Przypominam Ci, że od pogrzebu jego siostry minął tydzień. Z Tobą nie dało się porozmawiać przez pół roku, Rydel. Nie bądź hipokrytką. On Cię potrzebuje i kto jak kto, ale Ty powinnaś wiedzieć najlepiej co on czuje.  - Mruknął Riker układając książki na półce. Robił jesienne porządki. Rydel westchnęła, bo wiedziała, że brat ma rację. Ona nie lubiła nie mieć racji. Wyszła od brata z pokoju i ruszyła do swojego, ale po otworzeniu drzwi znowu poczuła się rozczarowana. Był pusty. Nawet nie zauważyła, kiedy Dean znowu wyszedł z domu.

Do: Dean
Gdzie jesteś? 

Od: Dean
 Pub na rogu. 

Nie minęło 10 minut, kiedy blondynka już była w drodze do pubu.  Weszła do środka i od razu skrzywiła się na gorąc panujący w środku i unoszący się w powietrzu zapach alkoholu. Obeszła wzrokiem cały pub i jej wzrok zatrzymał się na chłopaku siedzącym przy barze. Ku jej zdziwieniu Dean nic nie pił, jedynie palił papierosa. Podeszła bliżej niego i po chwili zastanowienia zajęła miejsce obok niego. Spojrzał na nią smutno. Zawiódł się na niej. Sama się na sobie zawiodła.
- Przepraszam Dean. To nie tak, że ja...
- Wiesz co? Kiedy Cię poznałem nadal byłaś w rozsypce po Ellingtonie i znosiłem te twoje depresyjne nastroje i wspierałem Cię całym sercem. Do tej pory często płaczesz przez jego śmierć, a minął rok. Do mnie masz pretensję, że przeżywam śmierć siostry przez tydzień.  -  warknął i wstał od baru ruszając powoli w stronę wyjścia. Rydel nie ruszyła się z miejsca, ale już miała wstać i pójść za nim, kiedy pojawił się obok niej jakiś mężczyzna. Był wyższy od niej, grubszy i na pewno nie był trzeźwy.
- Czyżbyście zerwali? Może mógłbym jakoś poprawić Ci humor? - mruknął jej do ucha i pocałował ją w policzek. Powstrzymała odruch wymiotny.
- Nie. - warknęła i ruszyła przed siebie, ale mężczyzna złapał ją za łokieć i przyciągnął z powrotem do siebie.
- On nie wie co traci. - uśmiechnął się i założył kosmyk jej włosów za ucho.
- On niczego nie traci, ale Ty zaraz możesz stracić zęby. - usłyszała znajomy głos i otworzyła oczy, które zamknęła właściwie nieświadomie. Dean powoli zbliżał się do niej i najwidoczniej rozmowa Rydel z tym facetem wcale nie odbywała się w takiej ciszy jak jej się wydawało skoro Lemon usłyszał ich z połowy sali.
- Przed chwilą ją zostawiłeś, więc jest wolna.
- Odpierdol się od niej. - warknął Lemon, zaciskając dłonie w pięści. Zamknął oczy i policzył w myślach do pięciu, ale kiedy uniósł powieki ten obleśny mężczyzna nadal trzymał ręce na jego dziewczynie.
- Popłaczesz się, chłopcze? - Dean zacisnął zęby, cofnął rękę, a następnie z całej siły uderzył pięścią w twarz faceta. Ten natychmiast puścił Rydel, zachwiał się na nogach i gdyby nie fakt, że zaraz za nim znajdował się bar, pewnie upadłby na ziemię.
- Wychodzimy. - poinformował Rydel i złapał ją za dłoń. Splótł ich palce razem i wyszli z pubu, zostawiając w nim ludzi, zaskoczonych obrotem spraw.  Kiedy byli na zewnątrz Lynch już miała coś powiedzieć, ale Dean przystanął gwałtownie i załapał jej twarz w obie dłonie po czym przycisnął swoje usta do jej. To nie był żaden pocałunek pełen pożądania czy namiętności. Dean tylko przekazywał jej cały ten ból, który w sobie nosił, a ona pokazywała mu, że naprawdę go rozumie. Gdyby tylko wiedzieli, że stali i się całowali przez piętnaście minut! Ale stracili poczucie czasu. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, zetknęli się czołami, aby za chwilę popatrzyć sobie w oczy.
- Myślałam, że jesteś zły. - szepnęła Lynch i uśmiechnęła się delikatnie.
- Chcę żebyś wiedziała, że po prostu próbuję sobie z tym poradzić. Ale to co robiłem dotychczas nie pomagało. Ciągle szukam, czegoś co pomoże mi w tym wszystkim, dlatego jeszcze pewnie popełnię błędy, ale staram się, Rydel, naprawdę.
- Wiem, że się starasz. - mruknęła i pocałowała go w policzek.

Nie mam pomysłu na notkę, rozdział 50/50 ale jest mi trochę smutno więc wybaczcie, i możecie skomentować. Właściwie byłabym szczęśliwa, jakbyście skomentowali. Błędy poprawię później.